Bir pazar günü öğleden sonra Küçüksu’ya kadar uzanmıştım. Burada çok sevdiğim bir kırkahvesi vardı. Dar patikadan kahvenin bulunduğu tepeye doğru yavaş yavaş tırmanırken, bir yandan da etrafı seyrediyordum. Ağaçlar arasına rastgele serpilmiş masaların bulunduğu düzlüğe ulaştığım zaman, biraz nefeslenmek için durdum. Manzara,tek kelime ile harikaydı: Tam karşımda bütün heybet ve haşmetiyle Rumeli Hisarı, önünde Temmuz güneşinin ışıklarıyla cilveleşerek bir nehir gibi akıp giden Boğaz, en açığından en koyusuna kadar yeşilin bütün tonlarıyla bezenmiş yamaçlar… Martıları, çiçekleri ve sükûnetiyle burası sanki bir cennet köşesiydi.

…